Teraz ja o sentymentach. Chyba mnie zabijają.

Witajcie.
Jest połódnie, na dworze gorąco jak nie wiem, przez to chyba zbieram się na odwagę zeby tu napisać.
Nie wiem co sobie niektórzy o mnie pomyślą, ale szczerze mówiac mało mnie to obchodzi.
Wczoraj przyjaciółka pisała o sentymentach, które to sentymenty prześladują mnie rónież od wczoraj. Zaczęło się od tych starych opowiadanek poznajdowanych na dysku, które na skutek właśnie sentymentów wyladowały tutaj, na blogu. Bo co mi tam. Teraz nie będę się za bardzo rozwodzić, to juz nie te czasy gdy byłam taka wylewna jak na blogu klangowym, o nie nie.
Ale chyba największy sentyment mam do tych cholernych pamietników Luke'a. Przypominaja mi te fajne czasu roku 2012 gdy się jeszcze chodziło do szkoły i uczyło na masaż, miało się dookoła siebie przyjaciół, przez pewien czas nawet faceta i nawet te wakacje nie były takie nudnawe, bo zawsze się z kimś pisało albo o czymś, albo coś. No i w tym 2012 roku zaczęła się moja faza na star warsy tak po raz pierwszy. I od kogo? Od Luke'a właśnie. Teraz jak się nad tym zastanowię i przypomne sobie ten głupawy test z internetu, w którym wyszło mi ze ja to LUke Skywalker jeśli chodzi o postacie ze star wars… Cóż, byc moze cos w tym jest. Lubię pomagać innym, nawet jak się złoszczę to trwa to nie długo, cieżko mnie czasami wyprowadzic z równowagi, no i pacjenci twierdzą że ja taka fajna jestem zę ze mna pogadać o wszystkim mozna, zę mam ciepły głos… Cóż, to ich opinia, ale jeśli tak uważaja no to chyba coś w tym jest.
No dobra, ale ja tu o sentymentach miałam pisać.
Czasami jak sobie odgrzebe cos starego to potem siedzę i się zastanawiam jak to było fajnie i, co jest chyba najgorsze, co mozna zrobić zeby było znowu tak fajnie. I tu błędne koło się zamyka, bo w niektórych przypadkach nie da się już nic zrobić. Coś po prostu było, skończyło się i zaczęło się coś nowego. Nie wiem, moze to ja nie nadążam za tymi zmianami? Czasami myslę, ze gdybym była bardziej nie czuła moze bym tak tego nie przeżywała, ale stety albo nie stety nie jestem taka. Nie raz jest tak, ze po ileś razy wyciagam do jednej i tej samej osoby rękę, co skutkuje tylko tym że potem się obwiniam, ze mogłam zrobić coś lepiej, bo nie umiem tej osoby zostawic właśnie przez sentymenty, a ta druga osoba ma to gdzieś i i tak nie wykorzystuje tej szansy. No jasne, są ludzie, którzy nagrabili sobie u mnie do tego stopnia, zę tej kolejnej szansy bym im juz nie dała, ale właśnie, nie sprawia to ze o nich nie myslę.
NO i tak to właśnie jest z tymi sentymentami. Wysyłam to zanim się nie rozmyslę i nie nacisnę escape, bo chyba napisałam aż za duzo. Ale nie martwcie się, takiego ględzenia i smecenia będzie tu mało, bo z regóły staram się na wszystko patrzeć obtymistycznie.
Trzymajcie się więc.
A.