Month: March 2019

Witajcie kochani.
Mamy czwartek, już albo dopiero, a ja jestem tak psychicznie wykonczona pracą, jakby minęło conajmniej kilka tygodni. I to nie wysiłek fizyczny mnie tak wykancza, ale osoby z którymi mam doczynienia i będę miała jeszcze przez półtora tygodnia.
Ci którzy mnie znają wiedzą, że jestem raczej osobą cierpliwą, do czasu, bo pokłady każdej cierpliwości są w stanie się w koncu wyczerpać. A do tego właśnie doprowadzają moi wspaniali pacjenci, którzy mi sie trafili w tym turnusie.
Powiedzmy sobie szczerze. Jedna pani namawiała mnie otwarcie do słuchania radia Maryja. Zacznijmy w ogóle od tego, że spytała się mnie czy słucham. Ja jej na to że nie. A ona mi za raz z taką jakby pretensją: a co, to pani jest przeciwna temu? Ja jej na to że nie, tylko po prostu żadko słucham radia. NO i się zaczęło. Z trudem to zniosłam, na samym koncu zostałam wysciskana, wycałowana i obsypana epitetami jaka ja to jestem kochana, cudowna i uwaga… Biedna bo nie widzę. Omg. Nuż mi się w kieszeni otwiera. Ludzie nie potrafią zrozumieć, mimo mojego ogólnie obtymistycznego podejścia do nich i do świata, ze ja w cale nie jestem biedna. I tu uruchamia się moja empatja. No tak, dla mnie to coś normalnego, ale dla nich to coś takiego, jak dla mnie utrata powiedzmy słuchu, tragedia i oni nie wyobrażają sobie życia bez tego wzroku.
No ale powiedzcie sami. Tyle się o tym teraz mówi, pokazuje niewidomych którzy realizują swoje pasje, nie siedzą w domach, a ci starsi ludzie jakby tego nie widzięli, jakby mięli klapki na oczach i przylepili wszystkim etykietkę biedny niewidomy, fajny ale biedny, przycisk zaetykietowany i koniec kropka.
Ciężko to tak rozgraniczyc bo tak. NIe mogę być nie fajna, bo renoma pójdzie za mną: do tej nie chodź bo jest jędza, nie miła i w ogóle fuj blee a kysz! Z drugiej jednak strony, bądź miły, to zamiast palca urwą ci całą rękę. I co tu niekiedy robić?
WIem że wpis może trochę nie składny i haotyczny, ale musiałam się gdzieś wypisać, bo jak już koleżanka po moim proszę przez drzwi do pacjentów słyszy że mam dość, to jest chyba naprawdę źle. Jak są pacjenci z którymi da się pogadać, pośmiać sie i w ogóle, to aż się chce codziennie wstawać i do tej pracy przychodzić. A teraz od tego tygodnia? Tragedia.
Konczę to narazie. Jestem pewna że to mi za niedługo minie. Każdy ma przecież jakieś chwile załamania i to nie oznacza, że już ma dość ogólnie pracy i najchętniej siadłby na tyłku. CO to to nie.
Trzymajcie się zatem. Pozdrawiam was wszystkich mimo zmęczenia ciepło.

Witajcie kochani.
Dawno bardzo mnie tu nie było, więc równie po krótce opiszę wam co tam się u mnie zmieniło, a troszkę się zmieniło.
Zacznijmy może od tego że od stycznia mam dwie świnki morskie, w zasadzie dwóch chłopczyków, braci. Z początku miałam zamiar wziąć tylko jednego, ale mama mnie namówiła żebym rodzenstwa nie rozdzielała i w sumie dobrze się stało. Rosną jak na drożdżach.
Kupiłam sobie też etui do mojego tableta logitech type plus z klawiaturą, co bardzo teraz ułatwia mi pracę na tablecie i w sumie w domu, jeśli nie korzystam z komputera to siedzę właśnie na tablecie. Przynajmniej telefon odciążam.
Moja star warsowa fascynacja/hobby/pokręcenie rozwija się dalej do tego stopnia, że bardzo poważnie myślę o uczestniczeniu w co miesięcznych spotkaniach fanów. Byłam już bardzo blisko jechania na to spotkanie w lutym, tylko że niestety pojawiła się przeszkoda w postaci odwiedzin u babci i nie zdążyłam. Ale teraz już planuję jechać. Z początku z kimś bo jeszcze nikogo nie znam, ale już potem sama sobie będę jeździć. Nie boję się już tak tej samodzielności jak kiedyś.
W czwartek miałam taką bardzo stresującą sytuacje. Jechałam do pracy rano i wyobraźcie sobie stałam w tak ogromnym korku, że autobus który jedzie zwykle 20 minut wtedy jechał godzinę. Ale nie to było najgorsze. W trakcie drogi padł mi telefon i nie miałąm jak dać znać nikomu w pracy co się ze mną dzieje. W desperacji myślałam nawet o porzyczeniu od kogoś powerbanka, no ale słuchajcie, kto jeździ sobie rano z powerbankiem do pracy? No więc gdy w koncu dotarłam, po raz pierwszy biegnąc amatorsko z laską okazało się, że wszyscy już są postawieni na nogi, oparło się nawet o moją mamę, która prawie dostała zawału gdy zadzwonili do niej z wiadomością że nie wiadomo co się ze mną stało. Ja sama byłam tak roztrzęsiona, że dobrze że mi koleżanka już pierwszą pacjentkę masowała, bo ja bym nie dała rady bo tak mi ręce latały. Musiałam się uspokoić i zajęło mi to dobre kilkanaście minut. I nie ważne że mnie w pracy wytulili i powiedzięli że najważniejsze że nic mi się nie stało, bo oni już obawiali się jakiejś tragedii, ale ja czułam sie mega winna za nie naładowanie tego telefonu. Tak więc taka przestroga dla was. Ładujcie telefon gdy macie zamiar wyjść na dłużej z domu!
No i teraz najlepsza rzecz. Wiem już co dostanę bardzo przed wcześnie od mamy na urodziny, które dopiero w czerwcu, ale mama postanowiła że dostanę to już teraz. W sumie w ogóle sie tego nie spodziewałam. No więc na dniach mają mi wysłać paczkę z zamówieniem, w którego skład wchodzi śliczna i bardzo przydatna dla mnie torba ze star wars, w kolorze i ze znakiem ruchu oporu, dwa kubeczki, jeden z Rey a drugi z bb8. Koszulka taka bawełniana z krótkim rękawkiem, na której najprawdopodobnie jest zdjęcie Luke'a i Leii, oraz zestaw ośmiu 10 centymetrowych figurek, wśród których jest Luke, Rey, mistrz Yoda, Vader, Kylo ren i nie wiem kto tam jeszcze. Tak więc od jutra zacznie się codzienny rytuał sprawdzania maila w oczekiwaniu na realizację zamówienia.
I tym właśnie chciałam się z wami podzielić. Jeszcze w przyszłości chcę sobie powerbanka kupić i pendriva, no i miecz świetlny, tylko jeszcze nie wiem czy taki ze światłem i dźwiękiem czy taki najzwyklejszy. No i poluję na miecz Luke'a właśnie.
I to tyle tego wpisu. Piszę dalej kolejny rozdział Shayley, ale coś mi to bardzo powolnie idzie i chyba zepsuję jej pojedynek z Carlusem. W ogóle jestem kiepska w opisywaniu pojedynków, co było widać nawet w pierwszej części. W ogóle powiem wam, że czytając sobie tą pierwszą częśc doszłam do wniozku, że obrażam twórczość fanowską. To była kompletna przepaść w porównaniu z tym, co staram się napisać teraz. Strasznie mało wtedy wiedziałam teorii. Być może się czepiam i jestem zbyt samokrytyczna, no ale sorry, fakty takie, że nie da się wyskoczyć w nadświetlną będąc w polu grawitacyjnym planety jest chyba na tyle istotne, że nie może być inaczej. CHociaż sorry, Disney w przebudzeniu mocy pokazał że moze, kiedy Han SOlo skoczył w nadświetlną prościutko z hangaru.
To tyle mojego wywodu. Dałam przynajmniej jakiś znak życia.
Trzymajcie się i pozdrawiam was wszystkich ciepło.